hipokryta - Wielki słownik języka polskiego PAN

książk. pejorat. osoba, która swoje poglądy dostosowuje do okoliczności, ukrywając prawdziwe myśli i uczucia, aby przedstawić się w lepszym świetle

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

synonimy:

obłudnik

	Rzeczywiście, mogę uchodzić za hipokrytę. Jestem przeciwnikiem globalizacji, ale jednocześnie zależy mi, by mój film był pokazywany na całym świecie. źródło: NKJP: Philip Glass, Grzegorz Brzozowicz: Koncert na kino i orkiestrę, Ozon, 2005
	Byłbym hipokrytą, gdybym twierdził, że pieniądze nie są dla mnie ważne [...]. źródło: NKJP: Iza Bednarz: Do rany przyłóż, Gazeta Wyborcza, 1997-03-28
	[...] wygłosił dużo głupstw, dużo banałów, i dużo kłamstw, bo był typem najgorszym angielskiego hipokryty [...]. źródło: NKJP: W. A. Zbyszewski: Impresje hiszpańskie, Kultura, 1964
	[...] sami są dewiantami w przebraniu, hipokrytami kierującymi się osobistymi i nagannymi pobudkami. źródło: NKJP: Andrzej Siemaszko: Granice tolerancji: o teoriach zachowań dewiacyjnych, 1993
	Jeśli ktoś mówi, że jest zmuszony grać pop, nie jest żadnym artystą, to po prostu hipokryta. źródło: NKJP: Milo Kurtis, Katarzyna Pirania: Gwiazda, Cosmopolitan, 1999

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

łac. hypocrita 'aktor, mim; hipokryta'

z gr. hypokritḗs