kędzior

Polek stał oszołomiony, ze zwartymi konwulsyjnie zębami. Widział z rozpaczą każdą cząstkę jej ruchu, każde drgnienie kędziora nad uchem, każdy załomek cienia, który rodził się i gasł na okręgu jej sukienki wzburzonej koliście od pędu.

źródło: NKJP: Tadeusz Konwicki: Dziura w niebie, 1959

Miał ładną, nieco zasępioną twarz, mądre, myślące oczy, jasne włosy opadające kędziorami na czoło, a z całej jego postaci biła wyjątkowa stateczność i powaga.

źródło: NKJP: Adam Bahdaj: Wakacje z duchami, 1962

Stary Krone rzeźbi wijące się w kędziorach włosy na oślim karku. Wie doskonale, że osły nie mają tak bujnej grzywy, ale tego osła, który niósł Madonnę, należy upiększyć.

źródło: NKJP: Bohdan Czeszko: 1951

Poeta o wspaniałych oczach i kobiecych kędziorach, spadających na ramiona, przy akompaniamencie skrzypiec trzystrunnych, deklamował wiersze.

źródło: NKJP: Wojciech Żukrowski: Kamienne tablice, 1966