kędziorek

Podobieństwo do matki dawało się dostrzec tylko w szopie gęstych, wijących się włosów, ale warkocz kobiety miał barwę czerni przetykanej srebrnymi nitkami, a czerwone kędziorki dziewczynki lśniły niczym futro wiewiórki.

źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Kamień na szczycie. Kroniki Drugiego Kręgu. Księga II, 2002

Rumiana, okrągła buzia otoczona była złotymi kędziorkami, oczy niesamowicie niebieskie, zgrabna sylwetka. I jakaś niemal anielska gracja w poruszaniu się. Tylko skrzydełek mu brakowało.

źródło: NKJP: Ryszard Sługocki: Na przekór i na bakier, 2008

Dziecko było prześliczne, wszyscy to mówili. Jak z pocztówki bożonarodzeniowej - nie za chuda, nie za tłusta, ciałko nabite, ale najśliczniejsze miała włoski - cała główka w czarnych jak węgiel kędziorkach!

źródło: NKJP: Roman Antoszewski: Kariera na trzy karpie morskie, 2000

Ciemne kędziorki, charakterystycznie sfilcowane, gęsto otaczają głowę. Pojedynczy niepokorny kosmyk opada na czoło.

źródło: NKJP: Ignacy Karpowicz: Nowy kwiat cesarza (i Pszczoły), 2007