klekotka

Jeden nieco starszy od innych stał w lekkim rozkroku i strzelał z opartej na biodrze drewnianej pepeszy. Drugi, zupełnie malutki, stał obok niego i kręcił w rękach klekotką czy terkotką, czy jak to się tam nazywa. Taka zabawka dziecięca na korbce, którą młynkuje się w powietrzu i to wydaje terkocący dźwięk: ra-ra-ra-ra-ra.

źródło: NKJP: Edward Stachura: Cała jaskrawość, 2006

Mimo odległej już Wielkanocy malowano różnymi technikami pisanki i wykonane zostały dostojne palmy. Ale najwięcej radości przyniosło wykonanie zabawek związanych z sobótkowym obrzędem. Były gliniane piszczałki-koguciki, drewniane klekotki, terkotki, fujarki i ryńczaki.

źródło: NKJP: (SzaM): O obrzędowości nigdy za dużo, Dziennik Bałtycki, 2003-06-16

Obrzędem charakterystycznym dla Wielkiego Czwartku, a praktykowanym do niedawna w niektórych miejscowościach na Opolszczyźnie, było chodzenie po wsiach z klekotkami. Tego dnia zamiast dzwonów w kościele używano właśnie klekotek.

źródło: NKJP: Magdalena Kaczor: Co zostało z tradycji, Trybuna Śląska, 2002-03-29

Tradycyjnie Emaus odbywa się u ścian klasztoru Norebertanek - jednego z najstarszych w Krakowie. Jego cechą charakterystyczną jest kakofonia dźwięków, wydawanych przez liczne pukawki, klekotki, klepadła, terkotki, grzechotki, gwizdki, trąbki i fujarki.

źródło: NKJP: Marta Borek: Pielgrzymka do 14 grobów, rezurekcja i Emaus, Gazeta Krakowska, 2002-03-30