lufcik

Gdy zaś tam się znalazł, wychylił głowę przez lufcik i, pokazując świecący w ręku kluczyk, zawołał: - Tu jest kluczyk!

źródło: NKJP: Stanisław Lem: Bajki robotów, 1964

Jedynak pamięta, że gdy siedział w 1984 r. w Warszawie na Rakowieckiej, do zwyczaju weszło, że zawsze wieczorem przy okratowanym lufciku w celi stawali tzw. pospolici przestępcy i krzyczeli: [...].

źródło: NKJP: Agata Pustułka: Ludzie nie byli czarno-biali, Trybuna Śląska, 2001-08-31

- Wyglądał jak żółta piłeczka, ale świecił tak mocno, że przystawiłam rękę do oczu i patrzyłam przez palce - opowiada gospodyni. - Skoczył długim susem prosto do kuchni, koło głowy Monisi przeleciał, odbił się od linoleum - o, tu ślad został i bach przez lufcik na dwór.

źródło: NKJP: Czary mary, Dziennik Polski, 1998-08-28