ktoś pada plackiem - Wielki słownik języka polskiego PAN

pot. ktoś szybko kładzie się płasko, przywierając brzuchem do ziemi lub innej powierzchni

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Budowa i funkcjonowanie ciała ludzkiego

czynności i stany fizjologiczne

	Wystrzały. Nadbiega eskorta. Zbiegowie zeskakują na ziemię, padają plackiem i zakrywają głowy rękoma. źródło: NKJP: Aleksander Sołżenicyn: Archipelag Gułag, 1977
	Na widok tego, co się stało, część obecnych podnosi ręce do góry, a część bez wahania pada plackiem na ziemię. źródło: NKJP: Juliusz Machulski, Piotr Wereśniak, Ryszard Zatorski: Kiler, 1997
	Leżał tak i raptem chwyciła go rozpacz: musiał zejść tam, na dół, a nie było drogi. [...] Wstał. Jakiś ruch w głębi wąwozu, chwycony kątem oka, odruchowo przygiął go na powrót do kamieni, ale wyprostował się. Jeżeli będę co chwila padał plackiem , niewiele zrobię... - pomyślał. źródło: NKJP: Stanisław Lem: Niezwyciężony, 1964
	Gdy zobaczycie, że nadjeżdża, nie traćcie głowy... Rzucajcie jej pod nogi miecze, sakwy, pasy... Cokolwiek, by ją... Nie dokończył. Tym razem nawet nie usłyszeli zgrzytu łyżew. Dacre Silifant i Rience ocalili życie, padając plackiem na lód. źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Wieża Jaskółki, 1997

typ frazy: fraza czasownikowa

ndk, npch; odmienny: padać

odpowiednik aspektowy: ktoś padł plackiem