ironista - Wielki słownik języka polskiego PAN

książk. ktoś, kto wyraża swoją krytyczną opinię za pomocą ironii i w taki sposób, aby kogoś lub coś ośmieszyć

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

synonimy:

kpiarz
prześmiewca

	Ironista i prześmiewca – to cały on. źródło: NKJP: Wojciech Koerber: Żegnaj, pracusiu, Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2006-07-26
	[...] bliscy są nam wielcy ironiści, przedrzeźniacze jak Witkacy, Gombrowicz, Mrożek. źródło: NKJP: Zbigniew Żakiewicz: Bufel kulturalny poza „czarną dziurą”, Dziennik Bałtycki, 2001-01-19
	W sztuce dwudziestowiecznej, także polskiej, zrobili karierę szydercy, prześmiewcy, ironiści. źródło: NKJP: Helena Zaworska: Andrzej Braun, pisarz tylko dla dorosłych, Gazeta Wyborcza, 1993-12-13
	Pan i pana koleżanka [...] mogą zaświadczyć, że nie jestem ironistą i naprawdę nie miałem zamiaru ironizować. źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 20.10.1999
	[...] kiedy w 1776 r. opublikował filozoficzny „Esej o człowieku”, stary ironista Wolter wyśmiał go bezlitośnie. źródło: NKJP: Aleksander Porada: Śmierć wroga wrogów ludu, Polityka nr 2612, 2007-07-14

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

internac.

ang. ironist

fr. ironiste

Od: ironia