uczynić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	uczyniłem się +(e)m się uczynił	uczyniłam się +(e)m się uczyniła	uczyniłom się +(e)m się uczyniło	uczyniliśmy się +(e)śmy się uczynili	uczyniłyśmy się +(e)śmy się uczyniły
2 os.	uczyniłeś się +(e)ś się uczynił	uczyniłaś się +(e)ś się uczyniła	uczyniłoś się +(e)ś się uczyniło	uczyniliście się +(e)ście się uczynili	uczyniłyście się +(e)ście się uczyniły
3 os.	uczynił się	uczyniła się	uczyniło się	uczynili się	uczyniły się

bezosobnik: uczyniono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		uczyńmy się
2 os.	uczyń się	uczyńcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	uczyniłbym się bym się uczynił	uczyniłabym się bym się uczyniła	uczyniłobym się bym się uczyniło	uczynilibyśmy się byśmy się uczynili	uczyniłybyśmy się byśmy się uczyniły
2 os.	uczyniłbyś się byś się uczynił	uczyniłabyś się byś się uczyniła	uczyniłobyś się byś się uczyniło	uczynilibyście się byście się uczynili	uczyniłybyście się byście się uczyniły
3 os.	uczyniłby się by się uczynił	uczyniłaby się by się uczyniła	uczyniłoby się by się uczyniło	uczyniliby się by się uczynili	uczyniłyby się by się uczyniły

bezosobnik: uczyniono by się

bezokolicznik: uczynić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: uczyniwszy się

gerundium: uczynienie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: czynić się

+

uczynić się

+

(GDZIE)

Zob. czynić