-
1.
książk. w dawnej Polsce: prowadzone przez jakiś czas i w miarę regularnie zapiski dotyczące różnych zdarzeń i spraw bieżących -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język
pisanie -
- zanotować, zapisać w raptularzu
-
Niemal do połowy XVIII wieku znaczna część polemik na tematy polityczne była [...] wciągana do szlacheckich sylw oraz raptularzy.
źródło: NKJP: Janusz Tazbir: Silva rerum historicarum, 2002
Notował Wyspiański w swym raptularzu dnia 4 września 1905 roku: „Wstępuję do domu lekarskiego zobaczyć witraż”.
źródło: NKJP: Dom „Spętanego Apolla”, Dziennik Polski, 1998-03-06
Słowacki i Flaubert o ciekawych wydarzeniach pisali do swoich matek, do przyjaciół, notowali w raptularzach.
źródło: NKJP: Piotr Parandowski: Mitologia wspomnień, 2008
W dawnej Polsce uprawiano diariusze wypraw wojennych, pielgrzymek, podróży dyplomatycznych, później dzienniki dworskie [...], raptularze rodzinne, kroniki domowe [...]. Staropolskie raptularze i kroniki poszły jednak bardziej w stronę gawędy bądź „historii” niż dziennika intymnego.
źródło: NKJP: Tadeusz Drewnowski: Próba scalenia. Obiegi, wzorce, style. Literatura polska 1944-1989, 1997
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. raptularz
raptularze
D. raptularza
raptularzów
raptularzy
C. raptularzowi
raptularzom
B. raptularz
raptularze
N. raptularzem
raptularzami
Ms. raptularzu
raptularzach
W. raptularzu
raptularze
-
Postać raptularz nawiązuje do niepoświadczonej *rapturarz (odzwierciedlona dysymilacja l-r < r-r) < łac. kośc. raptūra 'szybki zapis brulionowy' : rapere 'chwytać, porywać; robić pośpiesznie'