szklić - Wielki słownik języka polskiego PAN

3.

pot. mówić nieprawdę

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

nazwy działań intelektualnych człowieka

synonimy:

bujać
cyganić
kitować

Mój samochód tak się nazywa na jego cześć. Naprawdę, nie szklę panu, panie komisarzu.

źródło: Monika Szwaja, Powtórka z morderstwa, 2006

Nie będę szklił i opowiadał, że wszystko przebiega w najlepszej harmonii, ale uważam, że damy sobie z tym radę.

źródło: NKJP: Strona Marka Borowskiego, 2007-08-29

część mowy: czasownik

aspekt: niedokonany

Tryb oznajmujący

Czas teraźniejszy

Czas przeszły

bezosobnik: szklono

Czas przyszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	będę szklił będę szklić	będę szkliła będę szklić	będę szkliło będę szklić	będziemy szklili będziemy szklić	będziemy szkliły będziemy szklić
2 os.	będziesz szklił będziesz szklić	będziesz szkliła będziesz szklić	będziesz szkliło będziesz szklić	będziecie szklili będziecie szklić	będziecie szkliły będziecie szklić
3 os.	będzie szklił będzie szklić	będzie szkliła będzie szklić	będzie szkliło będzie szklić	będą szklili będą szklić	będą szkliły będą szklić

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		szklijmy
2 os.	szklij	szklijcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	szkliłbym bym szklił	szkliłabym bym szkliła	szkliłobym bym szkliło	szklilibyśmy byśmy szklili	szkliłybyśmy byśmy szkliły
2 os.	szkliłbyś byś szklił	szkliłabyś byś szkliła	szkliłobyś byś szkliło	szklilibyście byście szklili	szkliłybyście byście szkliły
3 os.	szkliłby by szklił	szkliłaby by szkliła	szkliłoby by szkliło	szkliliby by szklili	szkliłyby by szkliły

bezosobnik: szklono by

bezokolicznik: szklić

imiesłów przysłówkowy współczesny: szkląc

gerundium: szklenie

rodzaj gramatyczny: ndk

imiesłów przymiotnikowy czynny: szklący

+

szklić

+

(KOMU)

Zob. szkło