rupieciarnia - Wielki słownik języka polskiego PAN

3.

książk. zbiór nieaktualnych i nieprzydatnych już idei, myśli i zjawisk z przeszłości

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

wytwory działań intelektualnych człowieka

wielka; literacka rupieciarnia
rupieciarnia spraw (narodowych,...); wierzeń; przekonań; (zakurzonych,...) idei, (minionych,...) utopii
grzebanie w rupieciarni

	Po co zajmować się tymi starociami? Uważają bowiem, że starożytność to wielka rupieciarnia, a zajmowanie się nią to ucieczka od współczesności. źródło: NKJP: Markiem Starowieyskim, Adam Szostkiewicz: O patrystyce, teologii i seminariach, Tygodnik Powszechny, nr 35, 1988
	Zrozpaczony jest malarz przy sztaludze, bo z jego obrazu uciekli wszyscy mieszkańcy naszej narodowej rupieciarni: kosynierzy, królowie, powstańcy [...]. źródło: NKJP: Adam Krzemiński: Europejska melancholia, Polityka, 2006-04-01
	Historia wydawała się rupieciarnią [...]. źródło: NKJP: Inga Iwasiów: Gender dla średnio zaawansowanych. Wykłady szczecińskie, 2004
	On był dla nich anachroniczną pozostałością tych dążeń, których jedynym przeznaczeniem miało być spoczywanie w literackiej rupieciarni. źródło: NKJP: Michał Głowiński: Ekspresja i empatia, 1997
	Wracali tą samą drogą, wioząc niezapomniane wrażenia, które jak wszystko inne wylądowały ostatecznie w rupieciarni pamięci. źródło: NKJP: Monika Piątkowska: Krakowska żałoba, 2006

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	+	rupieciarnia	+	(CZEGO)
	+	rupieciarnia	+	(JAKA)

Od: rupieć