-
2.
pot. pejorat. mężczyzna, do którego mówiący odczuwa pogardę -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA
Określenia fizyczności człowieka
płeć -
– Pogadaj z tym tłustym knurem, co przewodzi komisji rolnictwa.
źródło: NKJP: Grzegorz Mathea: IV Rzeczpospolita, 2005
Ty knurze – pomyślała. – To ty się doczekasz! I niemal z czułością spojrzała na chłopca, z którym przed chwilą rozmawiała.
źródło: NKJP: Maria Nurowska: Panny i wdowy: czyściec, 1992
Pytlik w pogniecionym cylindrze usiłował wygramolić się z automobilu. – Teraz ja przejmuję dowodzenie – powiedział Mock prosto w rozwścieczoną twarz knura i zaparł nogą drzwi.
źródło: NKJP: Marek Krajewski: Widma w mieście Breslau, 2005
Istotnie, dziewczyny nie przebierają w słowach: mężczyznę dyskryminującego kobiety nazywają seksistowskim knurem.
źródło: NKJP: Marta Spychalska: Dziewczyny z zadymy, Polityka, 2003-09-20
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m2
liczba pojedyncza liczba mnoga M. knur
knury
D. knura
knurów
C. knurowi
knurom
B. knura
knury
N. knurem
knurami
Ms. knurze
knurach
W. knurze
knury
-
psł. kъnorzъ
Późniejsze wtórne skrócenie i przekształcenie pierwotnego *kъnorzъ < *kъrnorzъ (pol. kiernoz) (Sław.).