-
6.
pot. osoba śledząca kogoś -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Prawo i łamanie prawa
policja i inne służby mundurowe -
- zgubić ogon
-
Rower przydał mi się w stanie wojennym i w późniejszej działalności w opozycji. Jadąc na nim stosunkowo łatwo można było zgubić ubecki ogon, wjeżdżając w jednokierunkową ulicę, przechodnią bramę czy w park.
źródło: NKJP: Galicyjskie pierogi, Poliyka, nr 2359, 2002-07-20
W te rzadkie dni, kiedy decydował się na opuszczenie swojego mieszkania, prawie zawsze miał za sobą ogon. Szpicle nawet nie próbowali kryć swej obecności tak, jakby chcieli mu powiedzieć - pamiętaj, czuwamy.
źródło: NKJP: K. Frelichowski: Czas próby, cz. II, 2008-12
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. ogon
ogony
D. ogona
ogonów
C. ogonowi
ogonom
B. ogon
ogony
N. ogonem
ogonami
Ms. ogonie
ogonach
W. ogonie
ogony
-
zach. psł. *ogonъ
Forma prasłowiańska jest rzeczownikiem odczasownikowym od przedrostkowego *o(b)goniti sę 'opędzić się (np. od owadów)', pochodnego od psł. *goniti 'poganiać, popędzać zwierzę lub stado, pędzić przed sobą; biec za kimś, za czymś, by go złapać; ścigać'; pierwotne znaczenie formy to zapewne 'oganianie się, opędzanie się (od much, gzów)', stąd 'to, czym się zwierzę ogania, opędza' (Bor); zob. gonić