dysonans

W pewnym momencie muzyka wędruje gdzieś ku folklorowi i nagle przeżywamy wstrząs. Odzywa się zespół. Twardo, mocno, dość hałaśliwie. Długie sola gitary i organów są przeplatane wracającą co pewien czas orkiestrą. Te zderzenia denerwują, brzmią jak dysonans.

źródło: NKJP: Concerto for Group and Orchestra, Dziennik Polski, 2002-04-05

Płyta została tak skonstruowana, że romantyczne, śpiewne, harmonijne i doskonale zbudowane utwory Schuberta przerywane są atonalnymi miniaturami Weberna i Berga. Dysonans w harmonii brzmi tak przenikliwie i robi tak wstrząsające wrażenie, że za każdym razem powraca się do muzyki Schuberta z coraz większą radością.

źródło: NKJP: Pożądanie, zmysłowość i śmierć, Dziennik Polski, 2006-09-20

Jeden, doskonale słysząc subtelne dysonanse czy niedokładności rytmu,rozumiejąc intencje odtwórcy uzna, że widocznie takie brzmienie zamierzał osiągnąć, a inny albo wcale nie będzie miał wątpliwości [...], albo uzna, że muzyk rzępoli i już.

źródło: NKJP: Internet

Urodzony w Norwegii syn polskiego imigranta uchodzi za czołowego przedstawiciela jazzowej krainy łagodności. Jego saksofon, jak piszą krytycy, pieści ucho unikając dysonansów, zbyt dużej intensywności i szorstkości tonu.

źródło: NKJP: Mirosław Pęczak: Wszystko jest jazzem, Polityka, 2003-07-05

Mamy więc pełną gamę dysonansów: instrumenty wydają dźwięki, które można określić tylko jako nad wyraz osobliwe. Niemal nieobecna jest klasycznie pojmowana melodia, śladowo obecny jest rytm. Kompozycje są maksymalnie połamane pauzami i zmianami tempa.

źródło: NKJP: Marcin Piwnik: Rock w opozycji do rocka, Esensja nr 03, 2009-04-08