nauka - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

określona dziedzina wiedzy uznawana za dyscyplinę badawczą

Używane w nazwach własnych, np. Polska Akademia Nauk , Wyższa Szkoła Nauk Społecznych , Wydział Nauk o Ziemi oraz w nazwach stopni naukowych, np. doktor nauk medycznych .

Wymowa

[na-u-ka] lub pot. [na-u-ka]

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

działalność naukowa

Relacje znaczeniowe

hiperonimy:

dziedzina

Połączenia

nauka dedukcyjna, eksperymentalna, empiryczna, nauki ekonomiczne, humanistyczne, matematyczne, polityczne, społeczne, ścisłe
doktor, profesor; metodologia nauk jakichś

Cytaty

	[...] miał zamiłowanie do nauk ścisłych i poszukiwał Boga tylko na tej drodze. źródło: NKJP: Andrzej Szczypiorski: Początek, 1986
	[...] socjologia jako nauka o społeczeństwie jest równocześnie ogólną nauką o kulturze. źródło: NKJP: Teresa Wilk: Rewitalizacja społeczna poprzez współczesną sztukę teatralną w ocenie reprezentantów (twórców i odbiorców) sztuki dramatycznej Legnicy, Nowej Huty i Wałbrzycha, 2010
	Nowy senator jest profesorem nauk technicznych, pracuje na AGH. źródło: NKJP: Wojciech Harpula: Parlamentarzyści z Krakowa, Gazeta Krakowska, 2005-09-28
	[...] wyodrębnia się metodologie szczegółowe, zajmujące się opisywaniem czynności poznawczych stosowanych w poszczególnych naukach, względnie formułowaniem zaleceń, jakie metody należy w danej nauce stosować. źródło: NKJP: Zygmunt Ziembiński: Logika praktyczna, 1958

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	nauka	nauki
D.	nauki	nauk

C.	nauce	naukom
B.	naukę	nauki
N.	nauką	naukami
Ms.	nauce	naukach
W.	nauko	nauki

Składnia

	+	nauka	+	JAKA
	+	nauka	+	o CZYM

Pochodzenie

ogsł. *nauka

Forma słowiańska jest rzeczownikiem odczasownikowym (pierwotną nazwą czynności) od prasłowiańskiego przedrostkowego *naučiti 'nauczyć'; zob. nauczyć , uczyć