nauka - Wielki słownik języka polskiego PAN

Definicja

3.

zespół poglądów lub teorii głoszonych przez jakąś osobę, grupę osób, instytucję lub organizację

Wymowa

[na-u-ka] lub pot. [na-u-ka]

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

działalność naukowa

Połączenia

nauka chrześcijańska
nauka Buddy, Kościoła, mistrza
słuchać nauk
głosić, wygłaszać nauki

Cytaty

Przez 1500 lat nauki Buddy przekazywane były w Indiach, a potem przez kolejne 1000 lat w Tybecie. Od ponad 30 lat buddyzm dynamicznie rozwija się na Zachodzie.

źródło: NKJP: Magdalena Roguska: W nas jest radość, Trybuna Śląska, 2002-09-20

Kościół też musi mieć [...] swoją ambonę, książki, strony internetowe. Jeśli tego zabraknie, interpretacja nauki Kościoła w tej kwestii może pójść w złym kierunku.

źródło: NKJP: Joanna Grzegorzewska: Seks jest OK. Rozmowa z o. Ksawerym Konotzem, Gazeta Pomorska, 2009-07-04

Najlepszą, być może, miarą niepowodzenia psychoanalizy stosowanej była trwająca wciąż jeszcze obcość między nauką Freuda a literaturą i sztukami pięknymi, gdy tyle okoliczności pozwalało przewidywać raczej ich łatwe wzajemne zbliżenie. Znaczna część pism Freuda dotyczy, wprost lub ubocznie, psychologii artysty.

źródło: NKJP: Jerzy Stempowski: Szkice literackie. Chimera jako zwierzę pociągowe : 1929-1941, 2001

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	nauka	nauki
D.	nauki	nauk

C.	nauce	naukom
B.	naukę	nauki
N.	nauką	naukami
Ms.	nauce	naukach
W.	nauko	nauki

Składnia

	+	nauka	+	KOGO/CZEGO
	+	nauka	+	(JAKA)

Pochodzenie

ogsł. *nauka

Forma słowiańska jest rzeczownikiem odczasownikowym (pierwotną nazwą czynności) od prasłowiańskiego przedrostkowego *naučiti 'nauczyć'; zob. nauczyć , uczyć