kokieteria

Na tle dwudziestolecia jego postać wyróżnia się rzadką cechą - zupełnym brakiem kokieterii w stosunku do młodszej generacji. Kokieteria u pisarzy chcących dotrzymać kroku i nie stracić znaczenia staje się niekiedy naczelnym prawidłem ich pracy. Można odróżnić kilka stopni kokieterii pisarskiej. Najjaskrawszy z nich polega na poddaniu się opiniom zbiorowym, na schlebianiu mentalności elity albo tłumu. Jest to przystosowanie się barwą myśli do otoczenia.

źródło: NKJP: Czesław Miłosz: Legendy nowoczesności : eseje okupacyjne, 1996

Spośród zalecanych poetów „wyparował” Mieczysław Jastrun, choć kokieteria wobec tzw. „młodych” (zjawisko znane i za czasów sanacji, i socrealizmu) sprawiła, że nie zabrakło miejsca dla jego - utalentowanego zresztą - syna Tomasza oraz dla tak mało jeszcze znaczących w dziejach naszej literatury autorów, jak Józef Baran, Bronisław Maj czy Jan Polkowski.

źródło: NKJP: Czego Jaś nie przeczyta, tego ..., Gazeta Wyborcza, 1992-09-23

- Pani Suzanne prosi, żeby pan zwrócił jej książki. O, zapomniałem o tym. Przez pustotę i kokieterię pożyczyłem Schopenhauera, do którego nawet nie zajrzałem.

źródło: NKJP: Stanisław Dygat: Jezioro Bodeńskie, 1946

Koncertowałem w wielu krajach i na wielu kontynentach i praktycznie zawsze, przy bezpośrednim kontakcie ze słuchaczem, potrafiłem nawiązać z nim nić porozumienia, zjednać dla swojej muzyki, bez żadnej kokieterii czy komercyjnych ukłonów.

źródło: NKJP: Roman Radoszewski: Czesław Niemen: kiedy się dziwić przestanę...: monografia artystyczna, 2004