-
2.
pot. pejorat. osoba, której nie można ufać, ponieważ wyjawia powierzone jej tajemnice -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
- Nie moją sprawą jest zdradzać ci tajemnice twoich rodziców. Nie naciskaj, proszę - powiedziała pośpiesznie, unosząc dłoń. - I tak powiedziałam już za dużo. Straszna ze mnie papla.
źródło: NKJP: Ewa Siarkiewicz: Kuźnia głupców, 2009
Potrzebuję zaufanego człowieka, a nie papli [...].
źródło: NKJP: Małgorzata Kuźmińska, Michał Kuźmiński: Sekret Kroke, 2009
[...] ja jestem uważana za domową i klasową paplę! [...] nie warto powierzać mi [...] tajemnic, bo trudno mi utrzymać język za zębami.
źródło: NKJP: Internet
[...] nosił w sobie cichą tragedię. I nikt nie domyślałby się jej u wziętego malarza, gdyby nie opaczna uwaga o innym Paulu, tym tahitiańskim, rzucona nie w porę przez paplę przybyłego z Polski.
źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Madagaskar okrutny czarodziej, 1969
Ona zaufała Tobie i z Tobą chce rozmawiać. Jak „doniesiesz” starym, to stracicie z nią kontakt, bo im nic nie powie (zatnie się i tyle), a i z Tobą nie będzie chciała gadać (bo z paplami się nie gada).
źródło: NKJP: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m2, ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. papla
paple
D. papli
papli
C. papli
paplom
B. paplę
paple
N. paplą
paplami
Ms. papli
paplach
W. paplo
paple
Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko do osób płci żeńskiej, używa się r.ż.. Gdy zaś odnosi się do osoby/osób płci męskiej, do grupy osób obojga płci albo do osoby/osób bez wskazania na płeć, używa się r. m2, lub r. ż.
-
Zob. paplać