-
1.
pot. pejorat. osoba, która lubi dużo mówić o rzeczach mało ważnych -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język
mówienie -
synonimy: paplacz
-
Towarzyska papla - mówi, byle mówić, często nie zastanawiając się nad wypowiadanymi słowami; źle czuje się w ciszy.
źródło: NKJP: Izabela Chmielewska: Milczek kontra agresor, Dziennik Bałtycki, 1999-07-26
Krystian wiedział, że Piotr kradł w supermarketach. Coś tam na ten temat opowiadał mamie. I jeszcze o tym, że widział, co oni razem robią, czego to nie robią, gadał co ślina na język przyniesie - mała, dziecinna papla.
źródło: NKJP: Barbara Pietkiewicz: Zaraz po kolacji, Polityka, 2002-07-20
Prawdopodobnie w dzieciństwie papli nie poświęcano wystarczająco dużo uwagi. Walczyła o tę uwagę ciągłym nagabywaniem bliskich. Mówi non stop, aby inni nie uważali jej za kogoś nudnego.
źródło: NKJP: Izabela Chmielewska: Milczek kontra agresor, Dziennik Bałtycki, 1999-07-26
W sprawie moich marzeń jestem paplą: opowiadam o nich wszystkim i pewnie dlatego się nie spełniają.
źródło: NKJP: Internet
My możemy na takie rzeczy nie tylko zatkać uszy, ale i zamknąć gęby paplom.
źródło: NKJP: Witold Zalewski: Zakładnicy, 2001
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m2, ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. papla
paple
D. papli
papli
C. papli
paplom
B. paplę
paple
N. paplą
paplami
Ms. papli
paplach
W. paplo
paple
Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko do osób płci żeńskiej, używa się r.ż.. Gdy zaś odnosi się do osoby/osób płci męskiej, do grupy osób obojga płci albo do osoby/osób bez wskazania na płeć, używa się r. m2, lub r. ż.
-
Zob. paplać