pogardliwie - Wielki słownik języka polskiego PAN

w sposób wyrażający pogardę

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

machnąć ręką, milczeć, mówić, mruknąć, nazwać/nazywać kogoś, odnosić się do kogoś, odwrócić się, określić/określać, parsknąć, patrzyć, powiedzieć, prychać, rzec, spojrzeć, traktować kogoś, uśmiechać się, wykrzywić usta, wyrażać się, wzruszyć ramionami, zaśmiać się, zwać pogardliwie

	– Na razie skupmy się na morderstwie pani męża. Przy zwłokach nie znaleźliśmy aparatu fotograficznego. Bardzo możliwe, że padł łupem mordercy. Umie pani opisać ten aparat? Pająkowska pogardliwie wzruszyła ramionami. Wśród wielu swoich zalet pamięć stawiała na pierwszym miejscu. źródło: NKJP: Irena Matuszkiewicz: Nie zabijać pająków, 2007
	Byłbym wcześniej, ale przyjechali z Nadleśnictwa na kontrolę i tak zeszło. Urzędasy - machnął pogardliwie ręką. źródło: NKJP: Martyna Żandarska-Ochnik: Pan wichrów i powiewów, 2008
	Listonosz chrząknął, chciał splunąć, ale się powstrzymał, bo nie mógł znaleźć ani centymetra wolnego chodnika. - E, panie, to ta stonka coś opadła. Palcem im pokiwać, to staną i gapią się! Czasu za dużo mają te letniki! - rzekł pogardliwie. źródło: NKJP: Marta Tomaszewska: Zorro, załóż okulary!, 2001
	- Niech pani przestanie! - zagulgotał staruszek. - Natychmiast! Jak tamten indyk, kiedy do niego podbiegały dzieci - pomyślała i jeszcze głośniej zaczęła się śmiać, jeszcze pogardliwiej. źródło: NKJP: Andrzej Zaniewski: Król Tanga, 1997

część mowy: przysłówek

Zob. pogarda