eksterminator - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

książk. osoba zajmująca się usuwaniem zwierząt i stworzeń uznawanych za szkodniki

CZŁOWIEK I PRZYRODA

Świat zwierząt

hodowla i opieka nad zwierzętami; człowiek wobec zwierząt

Zmarły był jednym z najdawniejszych pracowników Magistratu. Zaczął od skromnego eksterminatora, był z tych, co chodzą po domach i gazują karakony.

źródło: NKJP: Sławomir Mrożek: Opowiadania i donosy, 1989

Niebieskooki Teksańczyk [...] wcześniej podejrzany był o branie łapówek od lobbystów. Po utracie posady na Kapitolu nie wrócił do wyuczonego zawodu eksterminatora karaluchów.

źródło: Internet: Piotr Milewski: Tańcz Tommy, tańcz..., 2009-08-24 (bylystudentpanieli.blogspot.com)

Słupska ekipa eksterminatorów liczy dwie osoby. Wyruszając na akcję, zakładają specjalny kombinezon. Na nogach wysokie, gumowe buty. [...] Do ekwipunku dochodzą jeszcze środki, które służą im w walce z gryzoniami.

źródło: NKJP: Piotr Peichert: Szczurzych killerów dwóch, Dziennik Bałtycki, 2001

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	eksterminator	eksterminatorzy	ndepr
M.	eksterminator	eksterminatory	depr
D.	eksterminatora	eksterminatorów
C.	eksterminatorowi	eksterminatorom
B.	eksterminatora	eksterminatorów
N.	eksterminatorem	eksterminatorami
Ms.	eksterminatorze	eksterminatorach
W.	eksterminatorze	eksterminatorzy	ndepr
W.	eksterminatorze	eksterminatory	depr

Składnia

+

eksterminator

+

(CZEGO)

Pochodzenie

Od: eksterminacja