ubić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	ubiłem się +(e)m się ubił	ubiłam się +(e)m się ubiła	ubiłom się +(e)m się ubiło	ubiliśmy się +(e)śmy się ubili	ubiłyśmy się +(e)śmy się ubiły
2 os.	ubiłeś się +(e)ś się ubił	ubiłaś się +(e)ś się ubiła	ubiłoś się +(e)ś się ubiło	ubiliście się +(e)ście się ubili	ubiłyście się +(e)ście się ubiły
3 os.	ubił się	ubiła się	ubiło się	ubili się	ubiły się

bezosobnik: ubito się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		ubijmy się
2 os.	ubij się	ubijcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	ubiłbym się bym się ubił	ubiłabym się bym się ubiła	ubiłobym się bym się ubiło	ubilibyśmy się byśmy się ubili	ubiłybyśmy się byśmy się ubiły
2 os.	ubiłbyś się byś się ubił	ubiłabyś się byś się ubiła	ubiłobyś się byś się ubiło	ubilibyście się byście się ubili	ubiłybyście się byście się ubiły
3 os.	ubiłby się by się ubił	ubiłaby się by się ubiła	ubiłoby się by się ubiło	ubiliby się by się ubili	ubiłyby się by się ubiły

bezosobnik: ubito by się

bezokolicznik: ubić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: ubiwszy się

gerundium: ubicie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: ubijać się

+

ubić się

+

GDZIE

Zob. bić