-
1.
książk. artysta, który w swoim dziele opiewa kogoś lub coś w wyszukany sposób -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność artystyczna człowieka -
W kamienicy naprzeciwko placu mieszkał piewca Krakowa, poeta Edmund Wasilewski.
źródło: NKJP: Mieczysław Kasprzyk: Spacer Drogą królewską, Gazeta Krakowska, 2005-12-23
Miłosz był piewcą wolności i poetą „momentu wiecznego”, poszukiwaczem metafizyki i dociekliwym analitykiem realizmu.
źródło: NKJP: Jacek Antczak: Świat bez Miłosza, Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2004-08-16
Choć ukończył studia z zakresu filologii klasycznej, w malarstwie stał się konsekwentnym piewcą polskiego ludu i jego obyczajów; tworzył też pejzaże i sceny historyczne.
źródło: NKJP: Piotr Sarzyński: Przewodnik po rynku malarstwa, 1999
Mimo że poetę próbowano zakwalifikować do nurtu poezji społeczno-politycznej, Pasternak był znakomitym lirykiem, mającym istotny wpływ na kształtowanie się symbolizmu i futuryzmu rosyjskiego. Był niezapomnianym piewcą przyrody i potęgi miłości.
źródło: NKJP: (jj): Zakazany Doktor Żywago, Dziennik Zachodni, 2005-06-20
Bigos - niegdyś nasza „broń gastronomiczna” - zyskał największego piewcę w postaci wieszcza A. Mickiewicza, który twierdził, że „w słowach wydać trudno - bigosu smak przedziwny, kolor i woń cudną”.
źródło: NKJP: Jasiek: Dawne zwyczaje na zakończenie karnawału, Na oścież nr 2-3 (59), 1999
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. piewca
piewcy
ndepr piewce
depr D. piewcy
piewców
C. piewcy
piewcom
B. piewcę
piewców
N. piewcą
piewcami
Ms. piewcy
piewcach
W. piewco
piewcy
ndepr piewce
depr -
ros. pevéc 'śpiewak'
Zapożyczenie z języka rosyjskiego ze zmianą przyrostka -ec na częsty w języku polskim przyrostek -ca; forma rosyjska od psł. *pěti 'śpiewać'; zob. piać