szczeniacki - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

pot. pejorat. właściwy dla szczeniaka - kogoś młodego i niedoświadczonego

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Bieg życia

narodziny i dzieciństwo

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

synonimy:

szczenięcy

szczeniacki dowcip, kawał, wybryk, wygłup, żart; wiek; szczeniacka głupota, miłość, zabawa; szczeniackie uczucie, zachowanie, zauroczenie; szczeniackie lata

	Mężczyzna twierdzi, że nie jest powiązany z przestępcami, a sytuacja sprzed kilku lat była jednorazowym, szczeniackim wybrykiem. źródło: NKJP: Joanna Wróblewska: Martwe śledztwo, Gazeta Wrocławska, 2001-05-24
	Linijka świstała, ale to profesorka się pociła, a nie jej uczeń. Z zaprzyjaźnionymi koleżankami patrzyłyśmy na nią ze szczeniacką pogardą. źródło: NKJP: Bogusława Jędrasik: Gorączka: opowiadania wyuzdane, 2007
	Ty idioto, czy zawsze będą się ciebie trzymać takie kretyńskie, szczeniackie dowcipy?! źródło: NKJP: Maria Król-Fijewska: Stanowczo, łagodnie, bez lęku, 1992
	To nie był strach, jaki dotychczas znałem. Nie ten z grzybowego lasu, nawet nie ten, jaki czułem, kiedy strzelał w moją stronę niemiecki wartownik, który złapał naszą szczeniacką szajkę na podbieraniu jakiegoś metalowego szmelcu z niedopilnowanego samochodu niemieckiego. źródło: NKJP: Roman Antoszewski: Kariera na trzy karpie morskie, 2000
	Mateusz S. jest młodociany. Należy go wychować, a nie zamykać w więzieniu [...]. Jego czyn jest nieprzemyślany, szczeniacki. źródło: NKJP: (VIG): Ile zapłacą za głupotę?, Dziennik Zachodni, 2005-11-09

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Zob. szczenię