kogucik - Wielki słownik języka polskiego PAN

5.

pot. pewny siebie chłopiec lub mężczyzna, mający skłonność do niespodziewanych i nieprzemyślanych zachowań

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Określenia fizyczności człowieka

płeć

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

	Przywołał rozzuchwaloną mieszczkę paryską do porządku [...]. Nie chciało jej się pomieścić w głowie, że ten szesnastoletni, czupurny, królewski kogucik to rodzony bratanek jej układnego i posłusznego cher fils. źródło: NKJP: Marian Brandys: Nieznany Książę Poniatowski, 1960
	On nie marudzi, gdy w dyżurce koleżanki dyktują sobie przepisy kulinarne [...]. Wielu mężczyzn zaskakująco dobrze sprawdza się w takich sytuacjach. - Bo wielu tak naprawdę wcale nie odpowiada rola kogucika narzucona im przez społeczny stereotyp [...]. źródło: NKJP: Beata Czarnecka, Zuzanna Kucharska: Oczekiwana zamiana miejsc, Ozon, nr 12, 2005
	Był drobnym, narwanym kogucikiem o szpakowatych włosach, aroganckim skurczysynem po sześćdziesiątce [...]. źródło: NKJP: Matthew Woodring Stover: Bohaterowie umierają, Esensja, 2009-07-02
	Przecież my nie po to, żeby pałować, tylko ze strachu. Kompania nieopierzonych kogucików w drelichach typu moro. źródło: NKJP: Jerzy Surdykowski: Robert zwycięzca, Bez dekretu, nr 8, 1985

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

Zob. kogut