dowcipniś - Wielki słownik języka polskiego PAN

osoba, która lubi opowiadać coś zabawnego lub postępować tak, żeby kogoś rozśmieszyć

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Czas wolny

rozrywka

synonimy:

dowcipas
humorysta
kawalarz
komediant
żartowniś

anonimowy, nieznany; bezmyślny, kiepski; niezły dowcipniś
dowcipniś i kawalarz, dowcipnisie i wandale
dowcipniś dzwoni, zadzwonił
namierzać, szukać; ukarać; zatrzymać, złapać, znaleźć; zidentyfikować dowcipnisia

	Policjanci zatrzymali dowcipnisia, który dzwoniąc kilkakrotnie do Szpitala Miejskiego informował o podłożeniu bomby. źródło: NKJP: ps: Bombiarz zatrzymany, Trybuna Śląska, 2002-12-10
	Jakiś dowcipniś domalował wąsy i bokobrody na plakacie [...] kandydata [...] na prezydenta. źródło: NKJP: Alina Gierak: Wojna na wąsy, Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2005-09-14
	W piątek i sobotę nieznani dowcipnisie wlali do fontanny stojącej na proszowickim Rynku jakiegoś pieniącego się środka. źródło: NKJP: (ALG): Fontanna pełna piany, Dziennik Polski, 2008-10-28
	Zazwyczaj równy, spokojny, krzepiąco rozsądny, był mądrym i godnym zaufania doradcą, świetnym towarzyszem podróży i wakacji. W tym nieskazitelnie wytwornym panu nie było śladu ostentacji, nie miał nic z aktora, z dowcipnisia sypiącego anegdotami. źródło: NKJP: Irena Szymańska: Miałam dar zachwytu, 2001

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

Zob. dowcip