driada

[...] driady siedziały całe życie w dziuplach drzew i umierały razem z drzewami.

źródło: NKJP: Jacek Bocheński: Tyberiusz Cezar, 2009

Powieść Carrola przenosi w zupełnie inny świat, przywraca wiarę w magię. Gdy zamyka się oczy, można zobaczyć driady - duszki drzew, najady - duszki strumyków, mówiące zwierzęta, krasnoludy i fauny, choć ilustracji praktycznie nie ma.

źródło: NKJP: Życie Warszawy, 2001-12-21

Kiedyś żyły wśród gajów i łąk, nad brzegami strumieni i wśród gałęzi prastarych drzew. Driady splatały wieńce z polnych traw, hamadriady okrywały się dębowymi liśćmi, najady pluskały w jeziorkach i strumykach. Zawsze młode, zawsze piękne [...]

źródło: NKJP: W zaklętym kręgu wiecznego pożądania, Cosmopolitan, 6, 2000

Jak większość driad, była niewysoka i szczupła, ale dumnie uniesiona głowa, twarz o poważnych, ostrych rysach i zdecydowane usta sprawiały, że wydawała się wyższa i potężniejsza. Jej włosy i oczy miały kolor roztopionego srebra.

źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Miecz przeznaczenia, 1992