-
1.
książk. osoba, która nie ma własnego, stałego mieszkania i wciąż zmienia miejsce pobytu -
CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA
Najbliższe środowisko życia człowieka
dom/inne miejsca zamieszkania i ich otoczenie -
Ta walizka była kolejnym obiektem z licznej rodziny pakunków, toreb, plecaków i walizek związanych z ideą wędrowca bez domu. Tułacz nie rozstaje się ze swoim bagażem [...].
źródło: NKJP: Małgorzata Dziewulska: Inna obecność, 2009
Ponieważ trudno zrozumieć tułacza, wymyślili sobie, że ten człowiek rzucił normalne życie, zrezygnował z wygód i ruszył w drogę, by odpokutować jakieś stare winy.
źródło: NKJP: Boczny tor, Dziennik Polski, 2000-04-22
W Ameryce byłem tułaczem, pięć razy musiałem zmieniać miejsce zamieszkania, ze względów bezpieczeństwa zmieniano mi numery telefonów bez uprzedzenia, miałem też kilka nazwisk i kilka paszportów.
źródło: NKJP: Maria Nurowska: Mój przyjaciel zdrajca, 2004
- W mieście osiedli tułacze, tacy, co jeździli z budowy na budowę, po całym kraju - opowiada znajomy z Bełchatowa.
źródło: NKJP: Michał Matys: Z woli ministrów, Gazeta Wyborcza, 1994-05-04
Lud często drwi z nich i śmieje się, gdyż „odrzucają ogólnie przyjęty sposób życia, stając się tułaczami i żebrakami” .
źródło: NKJP: Andrzej Łomanowski: Dima i Generałowie, Gazeta Wyborcza, 1994-10-29
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. tułacz
tułacze
ndepr tułacze
depr D. tułacza
tułaczy
C. tułaczowi
tułaczom
B. tułacza
tułaczy
N. tułaczem
tułaczami
Ms. tułaczu
tułaczach
W. tułaczu
tułacze
ndepr tułacze
depr -
Rzeczownik od czasownika tułać się < psł. dial. *tulati sę 'wlec się, skradać się, włóczyć się'