ktoś dotrzymał kroku komuś - Wielki słownik języka polskiego PAN

ktoś poruszał się w takim samym tempie, jak osoba, o której mowa

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

ruch i spoczynek

	Gdyby chociaż do półmetka partnerzy szli ze mną, dotrzymali kroku, czas wyśrubowałbym jeszcze lepszy. Warunki pogodowe były bowiem idealne [...]. źródło: NKJP: Paweł Kowalski: Szybki chód Stosika, Dziennik Bałtycki, 2000-08-28
	Nur Alam, jego żołnierze i przewodnik Abdul wędrowali pieszo. Zamierzałem dotrzymać im kroku. Kiedy jednak już pierwszego dnia, po sześciu godzinach nocnej pieszej wspinaczki, nogi odmówiły mi posłuszeństwa, a przed oczami zaczęły latać czerwone płaty, poddałem się i kupiłem konia. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski, Dolina Panczsziru Xxdash Talokan: Dalszy ciąg opowieści naszego wysłannika do Afganistanu, Gazeta Wyborcza, 1996-10-14
	Odwróciła się gwałtownie i zaczęła biec za synkiem, który już dawno zniknął jej z oczu. Stenia także ruszyła, chociaż obfite kształty nie pozwalały jej dotrzymać kroku długonogiej Adzie. źródło: NKJP: Irena Matuszkiewicz: Nie zabijać pająków, 2007
	Ruszamy razem i po paruset metrach musimy się ku obopólnemu żalowi, rozstać. Przy najlepszych chęciach nie dotrzymam mu kroku. Jest tak szybki, iż podejrzewam, że dojdzie do celu wcześniej niż ja, choć ja mam tylko dziewiętnaście kilometrów. źródło: NKJP: Andrzej Kołaczkowski-Bochenek: Nie idź tam, człowieku!, 2009

typ frazy: fraza czasownikowa

dk, npch; odmienny: dotrzymać