wypleść - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wyplotłem +(e)m wyplótł	wyplotłam +(e)m wyplotła	wyplotłom +(e)m wyplotło	wypletliśmy +(e)śmy wypletli	wyplotłyśmy +(e)śmy wyplotły
2 os.	wyplotłeś +(e)ś wyplótł	wyplotłaś +(e)ś wyplotła	wyplotłoś +(e)ś wyplotło	wypletliście +(e)ście wypletli	wyplotłyście +(e)ście wyplotły
3 os.	wyplótł	wyplotła	wyplotło	wypletli	wyplotły

bezosobnik: wypleciono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wyplećmy
2 os.	wypleć	wyplećcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wyplótłbym bym wyplótł	wyplotłabym bym wyplotła	wyplotłobym bym wyplotło	wypletlibyśmy byśmy wypletli	wyplotłybyśmy byśmy wyplotły
2 os.	wyplótłbyś byś wyplótł	wyplotłabyś byś wyplotła	wyplotłobyś byś wyplotło	wypletlibyście byście wypletli	wyplotłybyście byście wyplotły
3 os.	wyplótłby by wyplótł	wyplotłaby by wyplotła	wyplotłoby by wyplotło	wypletliby by wypletli	wyplotłyby by wyplotły

bezosobnik: wypleciono by

bezokolicznik: wypleść

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wyplótłszy

gerundium: wyplecenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: wypleciony

odpowiednik aspektowy: wyplatać

+

wypleść

+

CO + z CZEGO

Zob. pleść