Moja chata z kraja

Niemcy z drugiej wojny światowej uczynili sobie alibi, sposób na uniknięcie odpowiedzialności za losy innych narodów. „Moja chata z kraja” - tak można określić postawę Niemców. Jest to postawa ze wszech miar egoistyczna, wyrażająca się w przekonaniu, że to inni powinni nadstawiać karku.

źródło: NKJP: Dług wdzięczności, Dziennik Polski, 2002-09-13

Perspektywy przyszłości rysują się groźnie, znów jawią się mroczne kontury apokaliptycznych plag. Nie namawiam do wiary w katastroficzne przepowiednie. Sądzę jednak, że w myśleniu o miejscu Polski w świecie trzeba mieć świadomość globalnych wyzwań i porzucić błogie poczucie, że „nasza chata z kraja”.

źródło: NKJP: Bronisław Geremek: Polska i świat - koniec tysiąclecia, Gazeta Wyborcza, 1994-05-07/08

Proponowałem natychmiastową akcję Europy, i inicjatywę m.in. Polski, w polubownym i pokojowym rozpadzie potitowskiego mini-imperium. Wtedy ktoś się żachnął i wykrzyknął, że „nasza chata z kraja”, że „niech inni możniejsi idą w tym kondukcie”. No i co? W kondukcie jest już cała Jugosławia, nie mówiąc o tych, którzy „kroczą” z przodu, to znaczy w trumnach.

źródło: NKJP: Leopold Unger: Europa w kondukcie, Gazeta Wyborcza, 1992-05-15

Jeździł wytrwale do Genewy i po stolicach europejskich, usiłując nie dopuścić do zawarcia paktu reńskiego godzącego w interesy Polski. Odniósł parę sukcesów, jak np. chwilowe zbliżenie polsko-czechosłowackie czy też odprężenie w stosunkach z Sowietami. W Locarno zwyciężyła jednak dziwaczna małostkowość angielskiego myślenia pt. „moja chata z kraja”.

źródło: NKJP: Jak Europa omijała Polskę, Dziennik Polski, 2004-01-23