zdziczały - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

taki, który wrócił do stanu, jaki obowiązuje w przyrodzie, gdy nie wpływa na nią człowiek

CZŁOWIEK I PRZYRODA

Świat roślin

budowa i funkcjonowanie roślin

CZŁOWIEK I PRZYRODA

Świat zwierząt

zwyczaje i zachowania zwierząt

zdziczały koń, kot, pies; krzak, krzew; ogród, park, sad; zdziczała świnia; jabłoń; zdziczałe drzewko, drzewo
zdziczały i dziki

	O gołębiach miejskich przez wiele lat sądzono nawet, że to zdziczałe gołębie hodowlane. Dziś wiadomo, że przynajmniej część z nich pochodzi bezpośrednio od dzikich gołębi skalnych. źródło: NKJP: Joanna Podgórska: Pałac kultury i natury, Polityka, 2000-07-08
	Wąska ścieżka poprowadziła nas w zdziczały ogród owocowy. Ziemia była tu dobra, przed laty starannie chyba uprawiana, dlatego roślinność rozkrzewiła się niezwykle bujnie. źródło: NKJP: Zbigniew Nienacki: Księga strachów, 1967
	Gdy rdzenną ludność [...] wysiedlono na Ukrainę, bezpańskie zabudowania niedługo zachowały się w całości. Na zdziczałych polach rozpanoszyła się dzika przyroda. źródło: NKJP: Nie tylko dla wybranych, Dziennik Polski, 2003-12-13
	– Dużym zagrożeniem dla zwierząt są zdziczałe psy [...]. – Zbierają się w watahy i z głodu atakują zwierzęta. źródło: NKJP: Mariola Dymarczyk: Ekologia / Kłusownicy wykorzystują szkolone psy. Dzikie polowania, Polska Głos Wielkopolski, 2006-02-06

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Zob. dziki