zdziczały - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.b

właściwy komuś, kto postępuje całkowicie niezgodnie z wzorcami obyczajów i dobrego zachowania, obowiązującymi w danym czasie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

	Gdy dzieci były małe, dla tradycji w poniedziałek oblewaliśmy się, ale bez przesady. Smutne jest, że to, co kiedyś było wesołą i kulturalną zabawą, przerodziło się obecnie w jakiś zdziczały obyczaj. źródło: NKJP: Maria Janicka: Wielkanoc u Tajnerów, Trybuna Śląska, 2002-03-29
	Z ruchu [...] wyrósł współczesny feminizm, który w najbardziej zdziczałej formie nawoływał do kastrowania mężczyzn. źródło: NKJP: Internet
	[...] świat zachodni musi podjąć stanowczą próbę nie tylko samoobrony w obliczu najbardziej zdziczałej agresji, lecz także przechowania pamięci o swoich duchowych korzeniach. źródło: NKJP: Paweł Paliwoda: Zapach synów Allaha, 2005
	Zbytek rządzenia cechował tam władzę autokratyczną, niczym nieskrępowaną do tego stopnia, że mogła go demonstrować w sposób teatralny. Często posuwała się do zdziczałych fanaberii [...]. źródło: NKJP: Ryszard Przybylski: Uśmiech Demokryta, 2009

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Zob. dziki