-
2.
wojsk. część rękojeści miecza, szpady lub podobnej broni, służąca do osłaniania ręki -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
broń -
Herb gminy Tarnów przedstawia w polu błękitnym jeźdźca w srebrnej zbroi i szyszaku, z uniesioną szablą z rękojeścią, jelcem i kabłąkiem złotym w prawej ręce, lewą ręką trzymającego wodze srebrnego konia ze złotym rzędem, wspiętego na złotych półksiężycu.
źródło: NKJP: (dnie): Gmina z herbem, Gazeta Krakowska, 2002-04-03
Wyrazem tradycji jest przejęcie długiego jelca od średniowiecznych mieczy rycerskich, a kwestią mody jest przejęcie takiego jelca pod wpływem zachodnioeuropejskich form broni przejściowych pomiędzy średniowiecznym mieczem a renesansowym tzw. mieczorapierem, rapierem czy szpadą.
źródło: NKJP: Włodzimierz Kwaśniewicz: Dzieje szabli w Polsce, 1993
Dla szabel z herbu powiatu przyjęliśmy stylizację nawiązującą do formy historycznej z końca XVIII i początku XIX w., o rękojeści zamkniętej, o prostym jelcu i kabłąku, załamującym się pod kątem prostym, łączącym się z głowicą, bez bocznych obłęków (furdymentu).
źródło: NKJP: Orzeł powstańczy, Dziennik Polski, 2000-02-11
Z piątej czwórki wyjechał krępy czerwonoarmista i stając w strzemionach, starannie wymierzył generałowi cięcie przez twarz i zęby kaukaską szablą bez jelca.
źródło: NKJP: Mirosław M. Bujko: Złoty pociąg, 2006
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. jelec
jelce
D. jelca
jelców
C. jelcowi
jelcom
B. jelec
jelce
N. jelcem
jelcami
Ms. jelcu
jelcach
W. jelcu
jelce
-
Zob. jąć