rodzaj męski - Wielki słownik języka polskiego PAN

Definicja

jęz. cecha rzeczowników oznaczających istoty płci męskiej oraz oznaczających przedmioty, mających podobną budowę gramatyczną i przyłączających podobne formy wyrazów podrzędnych, jak te rzeczowniki, przypisywana także formom i końcówkom przymiotników, czasowników liczebników albo niektórych zaimków

Noty o użyciu

Używane jako termin językoznawczy i różnie definiowane w zależności od założeń teoretycznych danego opisu języka.

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Język

Połączenia

rzeczownik; słowo, wyraz; forma, końcówka rodzaju męskiego

Cytaty

W liczbie mnogiej mamy już zamiast morfemu -ł- allomorf -l-, sprzęgnięty z morfemem osobowego rodzaju męskiego -i-, oraz morfem drugiej osoby l. mn. -ście.

źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996

[...] absolutna większość słów rodzaju męskiego ma w trzecim przypadku końcówkę „-owi” , a tylko kilkanaście - końcówkę „-u” (ksiądz, ojciec, brat, chłop, pan, pies, kot, lew).

źródło: NKJP: Jan Miodek: Jak mówimy, Gazeta Wyborcza, 1998-02-06

Odmiana

typ frazy: fraza rzeczownikowa

m3, odmienny: rodzaj męski
Zwykle lp