równik - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

linia wyznaczana po obwodzie obiektu o kształcie zbliżonym do kuli, w miejscu, w którym ten obwód jest największy

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

wytwory działań intelektualnych człowieka

Panewka stawu biodrowego jest głęboka i obejmuje głowę kości udowej poza jej równik.

źródło: NKJP: Bartłomiej Sokołowski: Zarys anatomii człowieka cz. I i II, 2004

Mięśnie proste zgodnie ze swoimi nazwami rozpoczynają się na odpowiednich powierzchniach gałki ocznej - przed jej równikiem [...].

źródło: NKJP: Internet

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	równik	równiki
D.	równika	równików
C.	równikowi	równikom
B.	równik	równiki
N.	równikiem	równikami
Ms.	równiku	równikach
W.	równiku	równiki

Pochodzenie

Od: równy (podobnie w czes. i słowac. rovník). Termin naukowy odpowiadający łac. śred. aequator (skrót od: linea aequatorialis < aequāre 'wyrównywać, równać'), który to został adaptowany do wielu języków, np. ang. equator, fr. équateur (terrestre), niem. Äquator (poprzez niemiecki także w ros. ekvátor).