|
- Wiecie, radco, jaki jest nasz narodek; potrzebuje bata - dodał skwapliwie drugi, skubiąc wąs, przystrzyżony na szczoteczkę. - Teraz i nasze władze chcą się przypodobać, popuszczają cugli.
źródło: NKJP: Wojciech Żukrowski: Kamienne tablice, 1966
|
|
- Tak, tak, wiem, bywały ze mnie człek, kto wie, czy nie znam świata równie dobrze jak ty, Ciri. Ranne dziewczyny, jak wiadomo, ograbia się ze wszystkiego, co ma jakąkolwiek wartość. Jeśli są nieprzytomne lub zbyt słabe, by się bronić, zwyczajowo popuszcza się cugli własnym chuciom i żądzom, nierzadko na występne i przeciwne naturze sposoby. Prawda?
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Wieża Jaskółki, 1997
|
|
Przecież administracja carska sama była konserwatywna i nie chciała za bardzo zmian, zaś im bardziej popuszczano by cugle zniewolonym narodom, które dały się już poznać tym, że potulnie to one rozkazów cara nie słuchają, tym więcej próbowano by uzyskać.
źródło: NKJP: Internet
|
|
Decydent popuścił cugle Portugalczykom, a Portugalczycy popuszczają cugle Polakom, pozwalając im pracować we własnym kraju.
źródło: NKJP: Internet
|
|
[...] może i ja zwariowałam, ale wydaje mi się, że za bardzo popuszczamy wodze emocjom, stąd awantury.
źródło: NKJP: Internet
|
|
Z każdą przeczytaną stroną coraz mniej wierzy w mit Żukowa-genialnego stratega i zapewne straciłaby tę wiarę całkowicie, gdyby ujeżdżając wzmiankowaną kobyłę, Suworow zbytnio nie popuszczał wodzy. Sobie samemu. Powodowany niepohamowanym temperamentem i zbytnią wiarą we własne tezy stara się on zanegować wszystko, co tylko znalazło się na kartach „Wspomnień i refleksji”. Dosłownie wszystko, chyba nawet przecinki.
źródło: NKJP: Magdalena Jung: Piotr Dumała, Gra w żyletki, Pinezka.pl, 2006-12
|
