chmurnie

  • książk.  w sposób świadczący o smutku lub przygnębieniu
  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Stany psychiczne człowieka

    zachowania emocjonalne

    • patrzeć, spoglądać; odpowiedzieć, rzec chmurnie
  • Martwił się, czy jest „podobny do Żyda”; i wychodząc z domu, starannie czyścił bury, ubranie. Chmurnie, surowo, podejrzliwie badał odbicie w lustrze.

    źródło: NKJP: Bogdan Wojdowski: Chleb rzucony umarłym, 1971

    - Nie wierzę panu. I nie skorzystam z pana samochodu - odrzekła chmurnie Hilda.

    źródło: NKJP: Zbigniew Nienacki: Księga strachów, 1967

    Polek nie ruszył się z miejsca. Patrzył chmurnie w podłogę.

    źródło: NKJP: Tadeusz Konwicki: Dziura w niebie, 1959

  • część mowy: przysłówek

    stopień równy chmurnie
    stopień wyższy chmurniej
  • Zob.  chmura 

CHRONOLOGIZACJA:
1879, J. I. Kraszewski, "Wybór pism", books.google.pl
Data ostatniej modyfikacji: 11.12.2016