człowiek - Wielki słownik języka polskiego PAN

6.

pot. ktoś podległy swojemu zwierzchnikowi (lub jakiejś grupie osób), popierający jego działania i darzony przez niego zaufaniem

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Praca

organizacja i hierarchia w pracy, stosunki służbowe

	Najpierw uchodził on za człowieka ministra Chronowskiego, a po jego dymisji wkręcił się do SKL i został nawet szefem małopolskiego oddziału tej partii. źródło: NKJP: Mariusz Janicki, Janina Paradowska, Wiesław Władyka: 17 razy NAJ, 2002-01-05
	Było mi go trochę żal, ale dowody są dowodami. Poza tym był człowiekiem poprzedniej ekipy, więc nie miał go kto bronić. źródło: NKJP: Michał Bielecki: Osiedle prominentów, 1997
	Nie jest tajemnicą, że najbardziej wpływową postacią w tym resorcie jest wiceminister Józef Woźniakowski, uważany za człowieka premiera. źródło: NKJP: Joanna Solska: Gdzie jest skarb?, Polityka, 2004-01-31
	W TVP trudno wskazać ludzi prezesa, bo Dworak nie stworzył własnego dworu. źródło: NKJP: Krystyna Lubelska: Transatlantyk, Polityka, 2005-05-14

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	człowiek	ludzie	ndepr
M.	człowiek	ludzie	depr
D.	człowieka	ludzi
C.	człowiekowi	ludziom
B.	człowieka	ludzi
N.	człowiekiem	ludźmi
Ms.	człowieku	ludziach
W.	człowieku książk. człowiecze	ludzie	ndepr
W.	człowieku książk. człowiecze	ludzie	depr

+

człowiek

+

KOGO

psł. *čelověkъ