europocentryzm

Europocentryzm twardo tkwi w europejskich głowach. Na nic mrówcza praca Claude'a Levi-Straussa [...] i tysięcy innych badaczy [...]. Próbowali oni - daremnie, jak widać - nauczyć Białych, że choć cywilizacja europejska piękna jest, to nie jest jedyna; i że Biali niekoniecznie we wszystkim mają rację.

źródło: NKJP: Wojciech Giełżyński: Inne światy, inne drogi, 2006

Jego postać i twórczość odpowiadają powszechnej w ostatnich latach tendencji do doceniania zjawisk takich, jak łączenie kultur, nachodzenie na siebie cywilizacji, odrzucenie europocentryzmu i zwrócenie uwagi np. na perspektywę Dalekiego Wschodu i Azji [...].

źródło: NKJP: Zaskoczeni krytycy, Dziennik Polski, 2000-10-13

[...] we wspomnianej książce można co najwyżej znaleźć spłyconą interpretację podstawowych nauk Hinajany „Mniejszego Wozu”, zabarwioną duchem XIX-wiecznych opracowań naukowych, które obecnie zostały całkowicie zdyskredytowane na całym świecie jako ograniczone europocentryzmem i swoistym szowinizmem religijnym.

źródło: NKJP: Maciej Góralski, Warszawa; Jerzy Bukowski, Kraków; Henryk Paweł Rutkowski: W sprawie buddyzmu, Gazeta Wyborcza, 1995-02-11

Niektórzy uważają, że to, co najważniejsze we współczesnej sztuce filmowej, wywodzi się właśnie z Azji, z Dalekiego Wschodu. Zaklęśnięci w naszym europocentryzmie nie dostrzegamy, lub dostrzec nie umiemy, wartości, jakie niesie tamta kultura.

źródło: NKJP: Janusz Wróblewski: Wschód idzie w głąb, Polityka, 2008-10-25