sparzyć się - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	sparzyłem się +(e)m się sparzył	sparzyłam się +(e)m się sparzyła	sparzyłom się +(e)m się sparzyło	sparzyliśmy się +(e)śmy się sparzyli	sparzyłyśmy się +(e)śmy się sparzyły
2 os.	sparzyłeś się +(e)ś się sparzył	sparzyłaś się +(e)ś się sparzyła	sparzyłoś się +(e)ś się sparzyło	sparzyliście się +(e)ście się sparzyli	sparzyłyście się +(e)ście się sparzyły
3 os.	sparzył się	sparzyła się	sparzyło się	sparzyli się	sparzyły się

bezosobnik: sparzono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		sparzmy się
2 os.	sparz się	sparzcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	sparzyłbym się bym się sparzył	sparzyłabym się bym się sparzyła	sparzyłobym się bym się sparzyło	sparzylibyśmy się byśmy się sparzyli	sparzyłybyśmy się byśmy się sparzyły
2 os.	sparzyłbyś się byś się sparzył	sparzyłabyś się byś się sparzyła	sparzyłobyś się byś się sparzyło	sparzylibyście się byście się sparzyli	sparzyłybyście się byście się sparzyły
3 os.	sparzyłby się by się sparzył	sparzyłaby się by się sparzyła	sparzyłoby się by się sparzyło	sparzyliby się by się sparzyli	sparzyłyby się by się sparzyły

bezosobnik: sparzono by się

bezokolicznik: sparzyć się

imiesłów przysłówkowy uprzedni:

sparzywszy się

gerundium: sparzenie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: parzyć się

Rz_żywotny

+

sparzyć się

+

(CZYM)

Zob. para 'para, opary, wyziewy'.
Por. parzyć (się)