platończyk

W roku 1472 w album studentów wpisuje się Kallimach, słynny już wówczas w Polsce platończyk, wychowanek Akademii Pomponia Leta, ścigany zemstą papieża, emigrant polityczny, dla którego Polska stała się ostatnim etapem tułaczki.

źródło: Antonina Jelicz: Konrad Celtis na tle wczesnego renesansu w Polsce, 1956 (books.google)

Największym platończykiem ówczesnych czasów był Marsilio Ficino z Florencji. Wydał on w 1489 r. książkę pod tytułem De sole et lumine, której kilka egzemplarzy przysłał zaraz po wydrukowaniu Kallimachowi do Krakowa.

źródło: Studia Warmińskie, tom 9, 1972 (books.google)

Jedni, przede wszystkim sceptycy i epikurejczycy, zajęli stanowisko pozytywistyczne czy materialistyczne, inni zaś, platończycy – stanowisko spirytualistyczne i religijne.

źródło: Władysław Tatarkiewicz: Historia estetyki, 1985 (books.google)

Klemens z Aleksandrii stwierdzał autorytatywnie, że sztuka jest kierowana „świętym natchnieniem”, podobnie jak platończycy, którzy tłumaczyli natchnienie działaniem bóstwa.

źródło: Twórczość, 1990 (books.google)