dziady
-
etn. wywodząca się z wierzeń pogańskich uroczystość ludowa ku czci zmarłych, w czasie której odprawiano obrzędowe uczty w domach lub na cmentarzach i przygotowywano pokarm dla dusz, obchodzona dawniej na Litwie i Białorusi
-
Zapisywane również wielką literą.
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
uroczystości i święta
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
wierzenia i przesądy
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA
Bieg życia
śmierć -
hiperonimy: uroczystość
-
- obrzęd; noc dziadów
- odprawiać dziady
-
Szczególne znaczenie w życiu obrzędowym miały cykle zaduszek wiosennych i jesiennych. Urządzano wtedy uczty (białoruskie dziady), zostawiano jedzenie dla zmarłych, palono ogniska w celu ogrzania dusz.
źródło: NKJP: Andrzej Chwalba: Obyczaje w Polsce: od średniowiecza do czasów współczesnych, 2004
Jedna z nich wkłada każdemu do ręki kawałek drewna - tak żegnali swych zmarłych Litwini jeszcze w czasach, gdy odprawiano dziady.
źródło: NKJP: Paweł Głowacki: Noc opuszczonych ławek, Dziennik Polski, 2005-04-22
Starodawny zwyczaj Dziadów celebrowany przez plemiona Słowian i Bałtów wywodzi się z przedchrześcijańskich tradycji, których celem było nawiązanie kontaktu z duszami zmarłych i pozyskanie ich przychylności.
źródło: NKJP: aga: Zaduszki to pamiątka po pogańskich i staropolskich Dziadach, Dziennik Zachodni, 2010-11-02
[...] poza tym, że dusze karmiono i pojono (jak choćby podczas dziadów), stawiano im również specjalne budki - zupełnie jak te lęgowe dla ptaków (z którymi bywały kojarzone) - aby mogły odpocząć.
źródło: NKJP: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: p3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. dziady
D. dziadów
C. dziadom
B. dziady
N. dziadami
Ms. dziadach
W. dziady
-
brus. dzjadý
z psł. *dědъ 'stary członek rodziny, ojciec ojca lub matki'