religia - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

określony zbiór wierzeń dotyczących istnienia Boga lub bogów, świata niematerialnego, pochodzenia i celu życia człowieka oraz związane z tymi wierzeniami obrzędy i nakazy moralne

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Religia – kościół

Połączenia

oficjalna, państwowa; prawdziwa; moja, nasza, własna religia; dawne; główne, największe, wielkie; inne, różne; określone, poszczególne, tradycyjne religie; religia monoteistyczna, politeistyczna; chrześcijańska, greckokatolicka, islamska, judaistyczna, judeochrześcijańska, katolicka, muzułmańska, prawosławna, rzymskokatolicka, żydowska; Chrystusowa; etniczna, narodowa; naturalna, panująca; religie afrobrazylijskie, afrykańskie, azjatyckie, orientalne, wschodnie; antyczne, archaiczne, pogańskie, pierwotne; uniwersalne, uniwersalistyczne; niechrześcijańskie, światowe
religie Bliskiego Wschodu, Cesarstwa (Rzymskiego), Dalekiego Wschodu, Zachodu
religie i systemy filozoficzne, religie i wierzenia

Cytaty

Religia chrześcijańska nadaje sens naszemu życiu indywidualnemu i społecznemu. Przez najwyższą wartość, którą niesie. A jest nią miłość.

źródło: NKJP: Tygrys Europy, Dziennik Polski - Pejzaż, 2000-08-19

Zajęliśmy Kabul, żeby przepędzić bezbożnych łupieżców. Nasza religia zabrania kraść. Zaprowadzimy muzułmańskie prawa.

źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Modlitwa o deszcz, 2002

Wolność religii - powiedział papież - stanowi podstawę praw człowieka; ich nienaruszalność wymaga uznania prawa do zmiany religii, jeśli taką decyzję nakazuje człowiekowi jego sumienie.

źródło: NKJP: Ewangelizacja Azji, Dziennik Polski - Świat , 1999-11-08

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	religia	religie
D.	religii	religii	neut
D.	religii	religij	char
C.	religii	religiom
B.	religię	religie
N.	religią	religiami
Ms.	religii	religiach
W.	religio	religie

Składnia

+

religia

+

JAKA

Pochodzenie

z łac. religiō

Zob. religia 1