-
1.
istota nadprzyrodzona, w której można rozpoznać zmarłą kobietę powracającą na ziemię za karę za złe uczynki -
[stszyga], lub pot. [sczszyga], lub pot. [szczszyga]
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
wierzenia i przesądy -
- duchy i strzygi, upiory i strzygi; strzygi i czarownice, strzygi i wilkołaki
-
- A nie mówiłem, proszę wielebnego księdza, że nie z człowiekiem będzie tu sprawa. To strzyga! Żre własną śmiertelną koszulę! Jaśniejszego dowodu nie trzeba! - ozwał się grabarz, jednocześnie powaliwszy kobietę na ziemię i przygniatając jej piersi kolanami.
źródło: NKJP: Andrzej Sarwa: Strzyga, 2006
A która baba brzemienna, niechajże lepiej nie wychodzi na dwór, bo może nocnica płód w łonie zauroczyć! Miast dzieciątka zrodzi się strzyga z żelaznymi zębami...
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Wieża Jaskółki, 1997
Powiedziałem zaklęcie, odwróciłem się i dmuchnąłem na strzygę dymem. Z moich ust nie dym, a ogień buchnął i Baba z Kością stanęła w płomieniach.
źródło: NKJP: Tomek Tryzna: Idź kochaj i niech ci nie pomoże żadna na ziemi rzecz, 2010
Przodkowie z tych stron stworzyli dziwny i odrębny mikrokosmos natury. Stąd wilkołaki, strzygi, stąd ponura sława północnego wąwozu.
źródło: NKJP: Krystyna Uniechowska-Dembińska: Był pałac, 2008
Romantyczna, gotycka powieść grozy jest horrorem ciała. Szukaniem granicy między tym, co żywe, a obumierające. Strzygi, upiory są ożywionymi zmarłymi.
źródło: NKJP: Manuela Gretkowska: Podręcznik do ludzi: tom 1 i ostatni – Czaszka, 1996
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. strzyga
strzygi
D. strzygi
strzyg
C. strzydze
strzygom
B. strzygę
strzygi
N. strzygą
strzygami
Ms. strzydze
strzygach
W. strzygo
strzygi
-
z łac. śred. striga 'strzyga, wiedźma'
< łac. strix, strigis (ż) 'sowa, puchacz'