[...] ucieszyłem się, gdy po roku pracy dostałem kupon materiału i zacząłem chodzić w garniturze szytym na miarę, zamiast nosić wyświechtany mundurek szkolny.
[...]krawcy niemal tracili głowy i tylko mlaskali: „Trzymetrowy kupon! [...] Co ja będę robił z trzymetrowym kuponem! [...] Żeby marynarka się dopinała, potrzebuję co najmniej trzy i pół!”
źródło: KWSJP: Michał Choromański: Dygresje na temat kaloszy, 1966
Z tego wełnianego kuponu wystarczyło jeszcze na maleńką spódniczkę dla mojej córeczki. Natomiast górę do niej zrobiła szydełkiem z białej włóczki matka.
