-
2.
w sposób świadczący, że komuś jest smutno -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
emocje i uczucia -
- mówić, powiedzieć markotnie
-
Jestem w konflikcie ze środowiskiem. Problem jest taki, że jestem lepszym malarzem od innych, ja wiem o tym i oni też. Poza tym mam wielki dom, luksusowe auto, zdolną córkę, 25 lat żyję z jedną żoną i jestem szczęśliwy - mówi markotnie Edward Dwurnik.
źródło: NKJP: Jacek Hugo-Bader; Rajmund Kalicki; Repr. Tadeusz Rolke: Malarze, Gazeta Wyborcza, 1994-07-29
Zwolennicy rządzącej koalicji mówią markotnie, że wszystko to wina poprzedników, bo powinni byli reformować, ale się ociągali.
źródło: NKJP: Uwaga: Znowu reforma, Dziennik Polski, 1999-10-01
Niestety, wieczór był paskudny. Część zaproszonych nie dopisała, reszta gości siedziała markotnie, rozmowa się nie kleiła, dowcipy przyjmowano z wymuszonymi uśmiechami [...].
źródło: NKJP: Zdzisław Szczepaniak: Dziewczyna z Trogiru i inne opowiadania, 2005
Mój kumpel ze szkoły ma w Krakowie rodzinę. I ciągle opowiada takie cuda o tym mieście, nic, tylko Kraków i Kraków. [...] Doradzisz mi, co tam zwiedzać? Doradzę - pokiwała markotnie głową.
źródło: NKJP: Aleksander Kropiwnicki: Zajezdnia Londyn, 2007
Zwycięzcy fetowali sukcesy, przegrani markotnie wsiadali do busów i wracali do swoich szkół.
źródło: NKJP: Andrzej Domagalski: Droga dla pojazdów, Dziennik Polski, 2008-09-27
-
część mowy: przysłówek
stopień równy markotnie
stopień wyższy markotniej
-
Zob. markotny