ślamazara
-
pot. pejorat. osoba, która wszystkie działania wykonuje bardzo powoli i niezgrabnie, co wynika z jej usposobienia
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
synonimy: grzebuła
-
Przynieś no kwasu z lodowni! Kurczęta małe jak wróble! Nasi goście z głodu przy tobie poumierają! Ruszaj się, ślamazaro!
źródło: NKJP: Jan Brzechwa: Gdy owoc dojrzewa, 1958
[...] dotąd zachowywał się niczym ślamazara i niemrawa, w obecności nadzorcy dopiero pokazał nam, gdzie (jak się na wsi mówi), gdzie diabeł ma młode.
źródło: NKJP: Marian Pilot: Na odchodnym, 2002
Pływanie pływaniem, tu wszystko toczyło się normalnie, największe ślamazary jakoś pokonywały obowiązkowe metry.
źródło: NKJP: Rene Śliwowski: Rosja - nasza miłość, 2008
A tutaj pociąg nadjeżdża [...], już daje znaki dla wszystkich ślamazar zanurzonych w rozmyślaniach.
źródło: NKJP: Sylwia Chutnik: Dzidzia, 2009
Byczy z niego chłop. Kocha wojsko. Nie cierpi ślamazarów.
źródło: Eugeniusz Czerwiński: Wojenne edukacje, 1976 (books.google.pl)
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1, ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. ślamazara
ślamazary
D. ślamazary
ślamazarów
ślamazar
C. ślamazarze
ślamazarom
B. ślamazarę
ślamazarów
ślamazary
N. ślamazarą
ślamazarami
Ms. ślamazarze
ślamazarach
W. ślamazaro
ślamazary
Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko do osób płci żeńskiej, używa się r.ż., D. lm ślamazar , B. lm ślamazary . Gdy zaś odnosi się do osoby/osób płci męskiej, do grupy osób obojga płci albo do osoby/osób bez wskazania na płeć, używa się r. m1, D. i B. lm ślamazarów lub r. ż, D. lm ślamazar , B. lm ślamazary
-
Najprawdopodobniej dawny ekspresywny rzeczownik *ślimaza i *ślimaga z przyrostkiem -ara, z przypuszczalnym znaczeniem 'ten, kto się ślini, maże śliną, mazgaj' (od psł. *slimъ : *slima 'sluz, ślina'), wtórnie skojarzone z zapożyczonym z niem. szlam : dial. ślam (Bor)