polonizm - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

jęz. wyraz, zwrot lub konstrukcja składniowa, które są zapożyczone z języka polskiego lub wzorowane na nim

Ms. lp wymawiany: [poloniźmie] lub [polonizmie].

[polonism] lub [polonizm]

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Język

języki świata

hiperonimy:

zapożyczenie

	Łącznie przejął z języka polskiego piętnaście terminów literackich, z czego do dziś utrzymało się osiem, wśród nich jest polonizm, w którym zachowały się polskie cechy fonetyczne, mianowicie selanka < pol. sielanka od sioło (czes. sedlo ). źródło: NKJP: Zofia Teresa Orłoś: Czeskie odrodzenie narodowe i językowe, 2000
	Początkowo w języku litewskim zniekształconym polonizmami wydawano jedynie katechizmy i książki religijne [...]. źródło: NKJP: Urszula Augustyniak: Historia Polski 1572-1795, 2008
	Smuci mnie, że przyjmujemy tak wiele zapożyczeń, a w innych językach nie ma żadnych polonizmów. Nawet „vodka” jest rosyjska. źródło: NKJP: Maja Wolny: Plamy na języku, Polityka, 2000-09-09
	Ogólna liczba polonizmów w ukraińskim wynosi około 17 000 wyrazów, czyli 14% całego zasobu słownictwa. źródło: NKJP: Internet
	Wymysau to po wilamowsku właśnie Wilamowice, a sam wilamowianin – wymysojer. Dziwny to język: mieszanina średniowiecznego dolnoniemieckiego, saskiego, starej śląskiej niemczyzny, przez stulecia wzbogacany przez polonizmy. źródło: NKJP: Mariola Woszkowska: Wymysau i wymysojer, Trybuna Śląska, 2001-06-26

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3