wyrocznia - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

ktoś, kto cieszy się uznaniem i szacunkiem i z tego powodu może formułować oceny i zalecenia dotyczące jakichś spraw

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

synonimy:

autorytet
powaga

absolutna, najwyższa, ostateczna; nieomylna, słuszna; moralna wyrocznia; wyrocznia naukowa
wyrocznia mody
wyrocznia w jakiejś dziedzinie, w jakiejś kwestii, w jakichś sprawach
wyrocznia i autorytet; guru i wyrocznia
rola wyroczni
stać się wyrocznią
uchodzić; uważać kogoś za wyrocznię

	Niespodziewanie zauważyłam, że dzięki tej swojej metamorfozie stałam się... wyrocznią w sprawach mody. Wszyscy pytają mnie, co na siebie założyć, jakie dobrać dodatki czy buty. źródło: NKJP: Paweł Gzyl: Mówi Maria Sadowska, która wystąpiła Pod Jaszczurami, Dziennik Polski, 2006-11-09
	Odkąd zajęła miejsce w pałacowej kuchni, uważała się za wyrocznię w sprawach kulinarnych i nie lubiła, jak jej się ktoś wtrąca do garnków. źródło: NKJP: Maria Nurowska: Panny i wdowy: piołun, 1992
	Dzięki niemu dwie prowadzące - X i Y - stały się w Wielkiej Brytanii wyroczniami mody i stylu. źródło: NKJP: (MD): Arystokratka w kuchni, plotkarze na kanapie, Dziennik Polski, 2006-04-11
	Tymczasem u nas poetę traktuje się zawsze jak wieszcza właśnie - czyli jak wyrocznię polityczną. źródło: NKJP: Wieszcz a poeta, Dziennik Polski, 2000-05-26

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż